Historia
Awans drużyny do klasy A w roku 1958, do ligi okręgowej w 1965 r., do ligi międzywojewódzkiej w roku 1972 każdorazowo był przyjmowany z zadowoleniem. Działaczom i zawodnikom dostarczał wiele satysfakcji, a sympatykom piłki nożnej
możliwości obejrzenia zawodników na coraz wyższym poziomie. Zwrot
nastąpił w 1972 r. wraz z przyjściem do drużyny młodego wówczas
32-letniego szkoleniowca Oresta Lenczyka.
W 1974 r. piłkarze Siarki w rzeszowskiej klasie okręgowej wywalczyli pierwsza lokatę, a później w barażach stali się prawdziwa rewelacja. Do walki o drugoligowe szlify nowicjusze z Tarnobrzega stanęli ze znacznie bardziej renomowanymi przeciwnikami: Startem Łódź i Unią Tarnów. Pod wodzą Lenczyka jedenastka Siarki wygrała z Unią 2:1 (na wyjeździe) i 2:0 oraz pokonała Start 2:1 (u siebie) i zremisowała z nimi w Łodzi 0:0.
Drugim trenerem Siarki był wówczas Szymon Kozłowski.
W czwartym roku gry w drugiej lidze
nastąpił okres słabszej gry. Mimo 28 punktów, które w poprzednich
sezonach gwarantowały miejsce w środku tabeli, piłkarze opuścili szeregi
drugiej ligi. Jedna z przyczyn były poważne ubytki kadrowe na przestrzeni ostatnich lat.
Rok 1979 zakończył się dużym sukcesem dla sekcji piłki nożnej.
Juniorzy Siarki zdobyli wicemistrzostwo Polski. Wychowankowie trenera
B. Lipczyńskiego w walce o pierwsze miejsce w finale przegrali po
wyrównanej grze w stosunku 2:1 ze Śląskiem Wrocław. Zawodnicy ci mieli uzupełnić skład zespołu i stanowić jego bezpośrednie zaplecze. Stało się jednak inaczej. Jacek Zieliński, Jacek Paź, Janusz Osmola rozpoczęli studia, Edward Tyburski, Janusz Stelmach przeszli do Stali Mielec, Mirosław Myśliński do Widzewa Łódź a kilku zostało powołanych do odbycia służby wojskowej.
Następne dziesięć lat I zespół występuje w trzeciej lidze plasując się na różnych miejscach, przełomowym okazał się sezon 1988/1989. Zdobycie pierwszego miejsca w rozgrywkach trzeciej ligi stworzyło możliwość gry w barażach w walce o druga ligę. Pełna mobilizacja zespołu przed meczami barażowymi z GKS Bełchatów
dała wynik remisowy na wyjeździe i wygrana 2:1 w Tarnobrzegu, co
przyniosło upragniony awans zespołu prowadzonego przez trenera Janusza Gałka do grona II-ligowców. Był to sukces zarówno piłkarzy, szkoleniowców jak i działaczy sekcji piłki nożnej.
W sezonie 1989/1990 zespół zajął dwunastą lokatę w tabeli, zaś Michał Gębura potwierdził swe umiejętności snajperskie plasując się z jedenastoma zdobytymi bramkami w czołówce drugoligowych strzelców.
W sezonie 1990/1991 po niezbędnych uzupełnieniach kadrowych (Konrad Paciorkowski, Modest Boguszewskli, Tadeusz Grula, Mariusz Gromek i wiosną 1991 Edward Tyburski) zespół Siarki zajął ósma lokatę w tabeli nie przegrywając meczu na własnym boisku.
Przed sezonem 1991/1992 władze PZPN
dokonały kolejnej reorganizacji. Drugoligowe kluby podzielono na dwie
grupy. Siarka trafiła do grupy wschodniej uznanej powszechnie za
słabszą.
Wówczas to kierownictwo klubu sekcji oraz szkoleniowcy postanowili
podjąć walkę o awans do ekstraklasy. Jednym z działań służących
osiągnięciu tego celu było wzmocnienie składu pierwszego zespołu.
Pozyskano Piotra Porębnego, Jacka Bayera oraz Henryka Sawosza.
Początek rozgrywek nie był zbyt udany, ale z biegiem czasu Siarkowcy
grali coraz skuteczniej i pierwszą rundę zakończyli na pozycji lidera.
Druga runda była również bardzo udana, wynikiem tego był historyczny
awans do pierwszej ligi, zbiegło się to z 35-leciem KS Siarka.
W drużynie gwiazd II grupy „drugiego frontu”, zestawionej przez redakcję „Tempa” na zakończenie rozgrywek , znaleźli się : Konrad Paciorkowski , Piotr Porębny , Edward Tyburski, Krzysztof Złotek i Andrzej Kobylański.
Piłkarzy tarnobrzeskiego klubu dostrzegali również selekcjonerzy reprezentacji Polski.
Andrzej Kobylański był uczestnikiem Igrzysk Olimpijskich w Barcelonie, gdzie Polski zespół zdobył srebrny medal. W kadrze występował Cezary Kucharski. Natomiast siarkowa młodzież Mariusz Kukiełka i Sylwester Janowski z reprezentacją do lat 16 zostali złotymi medalistami Mistrzostw Europy.
Sezon 1993/94 jest zły - odchodzi wielce zasłużony dla tarnobrzeskiej piłki trener Janusz Gałek, zespół przejmuje trener Roman Dębiński, mimo niezłej pierwszej rundy Siarka spada do II ligi. Banicja w II lidze
trwała tylko sezon. Po awansie w sezonie 1995/1996 wszyscy byli pełni
obaw - czy ten młody zespół, który tak dobrze prezentował się na
boiskach II-ligowych
da sobie radę w rozgrywkach ekstraklasy. Zespół gra poniżej oczekiwań
władz Klubu jak i kibiców. Piętrzące się kłopoty finansowe oraz zmiana
trenera w trakcie rundy rewanżowej. Trenera W. Gąsiora zastępuje S.
Gielarek. Po roku gry w I lidze zespół opuścił szeregi ekstraklasy.
Sezon 1996/97 okazuje się również fatalny - skutkiem jest spadek do III ligi. Reforma rozgrywek trzeciej ligi spowodowała, że „Siarka” w sezonie 1997/98r. po fatalnej rundzie jesiennej pod wodzą Stanisława Gielarka
i spora stratą do miejsca gwarantującego utrzymanie dzięki doskonalej
rundzie wiosennej pod opieką byłego zawodnika, a wówczas już trenera Jacka Zielińskiego utrzymuje sie w trzecioligowej stawce, by w kolejnym sezonie 1998/1999, po dwuletniej przerwie powrócić na boiska II-ligowe.
Niestety ten szczebel rozgrywek obnażył wszystkie braki tej drużyny i
nastąpił spadek do III ligi, w której Siarka występowała z powodzeniem
przez trzy kolejne sezony.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz